Nelli Palomäki [1981]

Anni Maria at 24 with Donna

De foto van Anni Maria en haar hond Donna is de eerste in een reeks portretten die Nelli Palomäki heeft gemaakt van mensen die zij nauwelijks kent. In de vroege ochtend komt zij op straat een jonge vrouw tegen die naarstig op zoek is naar haar weggelopen hond. Nelli gaat helpen zoeken, de hond wordt gevonden en samen gaan ze naar Anni Maria's huis waar ook nog een kindje en een kat wonen. Er ontstaat een spontane vriendschap, levensverhalen worden gedeeld. Deze toevallige, maar intense ontmoeting bezegelt Palomäki een paar weken later met een portret waarover ze een lange tijd onzeker is geweest. Ze vind de foto 'leeg' in vergelijking met het volle, rijke moment waarop het tussen beide vrouwen blijkt te klikken. Ze zegt: "Altijd wanneer ik dit portret weer zie dan spijt het me dat ik zo weinig kan vertellen met mijn foto's. Het is slechts een schaduw van onze ontmoeting, een spatje van de tijd die we samen hebben doorgebracht. Wat dit betreft is fotografie een buitengewoon melancholisch medium".

Inmiddels is het portret van Anni Maria en haar hond Donna een van Palomäki's bekendste foto's en voor haar zelf een van de belangrijkste. Het siert de omslag van haar eerste boek, getiteld Breathing the Same Air (2013). De titel slaat op het moment dat een portret tot stand komt, de korte tijdspanne waarin de portrettist en de geportretteerde dezelfde lucht inademen, aan elkaar zijn overgeleverd in een sprakeloos vacuüm waar pas de cameraklik het verlossende woord spreekt. Ze stelt: "Ik praat zo weinig mogelijk tijdens het fotograferen. Soms raak ik de mensen even aan wanneer hun shirt of haar niet goed zit. Voor het overige is het non-verbale communicatie, een uitwisseling van blikken. Het zijn net zo goed portretten van mensen die naar mij kijken als foto's van hoe ik naar hen kijk. In die zin ben ik op alle foto's aanwezig en zou je het ook zelfportretten mogen noemen".