Gerard Fieret [1924-2009]

Untitled

Tijdens de laatste twintig jaar van zijn leven staat Gerrit Petrus (Gerard) Fieret in zijn woonplaats Den Haag voornamelijk bekend als 'de duivenman'. Elke dag voedert hij vrijwillig honderden vogels op dertig verschillende plekken in de stad. Met twee emmers duivenvoer aan zijn gammele fiets heeft hij er een zware dagtaak aan. Maar Fieret is meer dan een zonderlinge straatfiguur: hij is tekenaar, dichter en fotograaf.

Zijn meest productieve periode als fotograaf kent hij in de jaren tussen circa 1965 en 1975. Als een soort bevlieging ontketent Fieret met zijn camera een ware beeldenstroom die van begin tot eind een merkwaardige consistentie vertoont wat betreft de keuze van zijn onderwerpen en de afwezigheid van enige artistieke ontwikkeling. Zijn fotografie wás er en is ineens ook weer weg. Achteraf lijkt zijn tienjarig oeuvre op een afgemeten eiland in een grillig en onconventioneel mensenleven.

Hoewel Fieret vooral bekend is geworden door zijn erotische foto's - tientallen meisjes en vrouwen die hij min of meer goed kent, gaan voor hem uit de kleren in zijn rommelige atelierwoning - telt zijn oeuvre tevens duizende opnames van schijnbaar willekeurige, alledaagse taferelen in de stad. Met eenvoudige kleinbeeldcamera's legt Fieret het straatleven vast zoals weinigen dat voor én na hem hebben gedaan. De dynamiek en spektakel van de grote stad - verkeersongelukken, branden, relletjes - kunnen hem niet boeien, des te meer halflege winkeletalages, scharrelende duiven, spelende kinderen en samenscholende jeugd - vaak meisjes. Aangevuld met impressies van galerie- en museumopeningen en de vele zelfportretten die hij nooit vergeet te maken, vormt de straatfotografie van Fieret een eigenzinnig tijdsbeeld van kleine gebeurtenissen in de grote stad.

Wat velen nog steeds schokkend vinden, is Fierets gewoonte om zijn foto's op de voorzijde en vaak midden in het beeld te verstoren met copyrightstempels en grote handtekeningen in viltstift. De angst dat andere kunstenaars zijn werk zouden stelen of toeëigenen, heeft er bij Fieret altijd diep in gezeten - een waangedachte die zijn leven steed meer gaat beheersen naarmate hij ouder en improductiever wordt. Daarom is het verrassend dat bij bijgaand zelfportret in zijn nalatenschap is opgedoken. De bijna veertige signaturen in witte viltstift bedekken de hele foto en functioneren als een grafisch, decoratief patroon dat over het portret is gelegd. Het is een dubbelzelfportret van Gerard Fieret, dat bewijst dat hij zijn signatuur wel degelijk ook als esthetisch beeldelement heeft beschouwd en niet alleen als een ontsierende waarschuwing voor dieven