158 uur

Bing & Grøndahl-kunstenaars Fanny Garde en Effie Hegermann-Lindencrone vonden het belangrijk om zoveel mogelijk in eigen hand te hebben. Dat begon al bij het begin van het productieproces. Ofschoon de basisvorm van deze grote vaas is gegoten, zijn – direct daarna – de gesneden contouren en decoraties in slibrelief door Hegermann-Lindencrone zelf aangebracht. Een nauwgezet karwei, maar met groots effect. De verticale ‘kolommen’ met stokrozen krijgen, niet alleen fysiek maar ook voor het oog, voelbaar meer plasticiteit.

Na het stoken van de biscuitvaas werden de kleuren aangebracht. De bloemen en bladeren van de stokrozen kregen een onderglazuurbeschildering, terwijl de velden daartussen werden opgevuld met een ijzeroxideglazuur dat in de oven ossenbloodrood kleurt. Het specifieke effect van het contrast tussen een glanzende onderglazuurbeschildering en een mat uitslaande metaaloxide is door Garde en Hegermann-Lindencrone vaker toegepast. De kennis daarvoor kwam van Jens Ferdinand Willumsen (1863-1958) die, in navolging van de succesvolle experimenten van Valdemar Engelhardt bij Royal Copenhagen, richting de eeuwwisseling sterk inzette op de ontwikkeling van metaalglazuren.

Enkele van de werkboeken van Garde en Hegermann-Lindencrone zijn bewaard gebleven. Daaruit kan worden opgemaakt hoe arbeidsintensief en precair het ontstaansproces van dit soort producten moet zijn geweest. Zo lezen we dat deze vaas met modelnummer 1000, gemaakt in maart 1905, een blauwe voet had moeten hebben, maar dat dit uiteindelijk niet is gelukt door ongewenst rooktoetreding in de oven. Het moet de perfectionist Hegermann-Lindencrone hebben gefrustreerd, zeker als men zich realiseert dat niet minder dan 158 uur (!) aan deze vaas werd besteed.