Lolita

Toen Adolf Eichmann in 1961 door de rechtbank van Jeruzalem werd berecht voor misdaden tegen de menselijkheid, kreeg hij van een van de bewakers een exemplaar van Vladimir Nabokovs Lolita. Na het lezen van het boek, dat de erotisch geladen relatie beschrijft tussen een 40-jarige man en zijn stiefdochter die nog een tiener is, verklaarde Eichmann dat hij het boek onaangenaam vond.

In Lolita bekritiseert Lurie de hypocrisie van deze man, die de moord op miljoenen mensen mogelijk maakte, maar een fictief boek niet aankon vanwege de twijfelachtige moraal. De kritiek waaraan Lurie uiting geeft in een werk als Lolita, is ook gericht tegen de maatschappij die Nabokovs roman verbood, maar ondertussen wel pornografie verhandelde en alle herinneringen onderdrukte aan de barbaarsheid die door Eichmann mogelijk was gemaakt.

-------------------------------------------------------------------------------------

When Adolf Eichmann was tried by a special tribunal of the Jerusalem District Court for crimes against humanity in 1961, he received a copy of Vladimir Nabokov’s Lolita from one of the guards. After reading the book, which describes the erotically-charged relationship between a 40-year-old man and his teenage stepdaughter, Eichmann proclaimed that he found the book disagreeable.

In Lolita, Lurie critiques the hypocrisy of this man who enabled the murder of millions but found a work of fiction too much to handle due to its moral ambiguity. The critique Lurie expresses in a work like Lolita is extended to the society that banned Nabokov’s novel while marketing pornography and at the same time suppressing all memories of the barbarity facilitated by Eichmann.