Zelfportret Breitner

Le spectacle est dans le spectateur

Alphonse de Lamartin

                             

Ik luister naar de stappen

op de trap, op de gang daarna

tot aan de deur waar ze aarzelen

aarzelen, dan voorbij gaan.

 

Langzaam groeit de kamer.

Ze dijen uit, de muren, de ramen.

Ik zie niet meer wat buiten is, ik

leef voortaan vanuit herinnering, ik

zal wie me tegemoet treedt, zien

voordat ik ben gezien, mijn kraag

dekt nog de zweren toe, mijn egelknar

haast zonder haar verraadt

de schande dat ik ziek was

door eigen schuld – en wat dan?

 

Waar je ook kijkt,  je blik

trekt zich telkens terug naar mij.

Ik ben het middelpunt, ik

vertegenwoordig een wijze

in het kijken, ik spiegel mij

aan de brutaliteit van je gestaar.

Dus kom maar op, kijk van dichtbij.

Ik hoorde toen de stappen

op de trap, op de gang daarna.

Ik laat ze niet meer voorbijgaan.