Beton & Desastres

Wolf Vostell was door zijn materiaalgebruik een belangrijke vernieuwer in de naoorlogse kunst. Het materiaal waarmee zijn werk waarschijnlijk het meest wordt geassocieerd, is beton. Als composietmateriaal dat met vloeibaar cement wordt gebonden en in de loop van de tijd hard wordt, staat het voor het grijze, ruwe uiterlijk van de moderne stad en voor de transformatie van de vloeibare naar de vaste toestand van de materie. Vostell goot tv-toestellen, die de illusie van bewegende beelden en een levendige verschijning wekken, in beton om te laten zien dat de televisie een statisch object is waardoor het leven van de toeschouwers in een passieve stand word bevroren. De titel Endogene Depression is bedoeld om het afstompende effect te onderstrepen dat hij aan het medium toeschrijft.

Een van Vostells grootste inspiratiebronnen was de Spaanse kunstenaar Francisco de Goya (1746-1828), die hij beschouwde als de belangrijkste schilder aller tijden. Tijdens de bezetting van Spanje door Napoleon maakte Goya tussen 1810 en 1814 zijn serie Los Desastres de la Guerra van 82 etsen, waarin hij huiveringwekkende en onverbloemde kritiek leverde op de gruwelijkheden van de oorlog. In de partituren voor zijn happenings met dezelfde titel wees Vostell op de voortdurende aanwezigheid van geweld in de naoorlogse samenleving door er de dreigende aanwezigheid van instrumenten als een cirkelzaagblad en een bijl in te verwerken. Vostells eerbetoon aan Goya introduceert de aanwezigheid van geweld in de instituten van de kunstwereld: Als leven en kunst één zijn, zo redeneerde Vostell, moet geweld een plaats hebben in de kunst en kan het kunstpubliek niet worden afgeschermd voor het besef van deze dagelijkse dreiging.

Concrete & Desastres

In his use of materials, Wolf Vostell was an important innovator in postwar art. The material his work is probably most closely associated with is concrete. As a composite material bonded together with a fluid cement which hardens over time, it stands for the grey, brutal appearance of the modern city and for the transformation from the fluid to the solid state of matter. By casting TV sets that transport the illusion of moving images and lively appearance in concrete, Vostell showcases the TV as a static object in front of which the viewers’ lives are frozen into passive stance. The title Endogene Depression only serves to underline the numbing effect that he ascribes to the medium.

One of Vostell’s leading inspirations came from the Spanish artist Francisco de Goya (1746-1828), which he considered the most important painter ever. In his series Los Desastres de la Guerra, consisting of 82 etchings of the Desastros della Guerra series made between 1810 and 1814 during the Napoleonic occupation of Spain, Goya had expressed a horrific and unflinching critique of the atrocities of war. By inserting the menacing presence of instruments like a circular saw blade or an axe into the scores for his happenings with the same title, Vostell pointed to the unrelenting presence of violence in postwar society. Vostell’s homage to Goya imports the presence of violence into the institutions of the art-world: If life and art were one, Vostell reasoned, violence must have a place in art and the art public cannot be protected from the awareness of this daily threat.