Gedicht 'De kerk van Domburg'

Mischa Andriessen (1970) is dichter en schrijver. In 2017 was hij writer-in-residence in het Kunstmuseum en legde in die tijd spannende verbanden tussen beeldende kunst en dichtkunst. Dit jaar inspireerde de tentoonstelling Aan Zee hem tot het schrijven van een prachtig gedicht over de kerk van Domburg, die Piet Mondriaan veelvuldig heeft geschilderd.

De kerk van Domburg 

Stel vast dat het er is 
De kerk het zicht beneemt
Op wat daarachter ligt

Denk aan de zee
Hoe die zich terugtrekt
Mul land blootlegt

En hoe het daarom elk bouwwerk maar even schraagt

Denk in Gods naam
Hebben mensen de hoogte gezocht
Omdat ze niet begrijpen kunnen

Dat wat wezenlijk is
Niet werkelijk hoeft te zijn
Wat je gelooft bestaat

Maar niet in steen niet in een hoofd dat niet vraagt 

Vervang wat je wilt
Dat verdwijnt en vang dat
In de kleuren die aanwezig waren

Het blauw van het water
En de lucht in het rood
Van een zon die ondergaat

Maak met zorg ontastbaar wat nog voor je staat

Wat afbakent en kadert
Vervaagt het water de hemel
Naderen elkaar zoals jij nadert

Wat je zag toen je dacht
Ik bepaal mijn uitzicht zelf
Denk weg wat het zien belet

Kijk er zo lang naar dat het niet meer bestaat

Wat niet geworteld is verzaakt
Stel vast dat je het zag
Het rood van water het beweeglijke

Dat blootlegt vorm geeft
En neemt zoals de zee
Meesleept en terugbrengt 

Wat was breekt tot het losraakt en dat dan weer opdraagt